Początki szkoły
Początki szkoły przy ulicy Ogrodowej sięgają jeszcze XIX w. i związane są z powstaniem, w roku 1817, szkoły dla dzieci polskich i niemieckich. W 1852r. ze wspólnej placówki oddzielono szkołę ewangelicką, tzw. Deutsche Bürgerschule. W późniejszym czasie siedziba tejże szkoły mieściła się, w wybudowanym w 1869 r., pierwszym budynku dzisiejszej szkoły nr 2. W 1871r. utworzono przy szkole sześcioklasową szkołę koedukacyjną. Na początku XX w. mieściły się tu klasy szkoły realnej a także istniejąca od 1886r. szkoła zawodowa Deutsche Vorbildungdfachschule. Nauka w szkole dokształcającej zawodowej prowadzona była w języku niemieckim, a ponieważ uczęszczali do niej uczniowie polscy i niemieccy, organizowano specjalne kursy dla nieznających dobrze języka. W roku 1904 wzniesiono drugi budynek szkoły, który z dniem 1 lipca 1904r. oddano do użytku. W drugim gmachu szkoły potocznie nazywanym „szkołą obywatelską” uczyły się dzieci żydowskie i niemieckie.
Szkoła w Polsce Odrodzonej i w latach okupacji
Po odzyskaniu niepodległości w budynkach Zespołu Szkół Publicznych nr 2 w Pleszewie działało kilka szkół. Były to: Siedmioklasowa Szkoła Żeńska im. Królowej Jadwigi, Koedukacyjna Szkoła Wydziałowa i Szkoła ewangelicka.
Koedukacyjna Szkoła Wydziałowa
W 1918r. powstała Wyższa Szkoła Żeńska. Historia tejże szkoły sięga roku 1899, wówczas szkoła działała pod nazwą „Städtische höhere Mädchenschule”. Siedzibą szkoły żeńskiej był budynek przy ulicy Sienkiewicza. Po dwóch latach działalności, w myśl rozporządzenia Ministerstwa byłej Dzielnicy Pruskiej z 25 maja 1920 r., na wniosek Magistratu w dniu 1 listopada 1920 r. przekształcono szkołę w „Koedukacyjną Szkołę Wydziałową” w Pleszewie. Sytuacja ta spowodowana była brakiem funduszy na utrzymanie szkoły dla dziewcząt. Aktu poświęcenia szkoły w roku szkolnym 1922/1923 dokonał ks. Kazimierz Niesiołowski w obecności przedstawicieli miasta, grona pedagogicznego i uczniów.
Szkoła wydziałowa była typem pośrednim między siedmioklasową szkołą powszechną a ośmioklasową szkołą średnią. Jej celem było przygotowanie młodzieży do zawodów praktycznych, a jednocześnie miała ona umożliwić młodzieży miast, w których nie ma szkół średnich, przygotowanie się do wyższych klas szkół gimnazjalnych. Reasumując, szkoła wydziałowa miała zastąpić szkoły obywatelskie i wyższe szkoły dla dziewcząt i chłopców.
W pierwszym roku nauki do szkoły zgłosiło się 185 uczniów, z tego: 30 do klasy I a, 50 do klasy I b, 34 do klasy II a, 36 do klasy II b i 35 do klasy III. W ciągu dwóch lat liczba oddziałów zwiększyła się do siedmiu w roku szkolnym 1922/1923, w których lekcji udzielało tylko ośmiu nauczycieli, stąd też prośba kierownictwa szkoły o przydzielenie jeszcze jednej osoby. Wkrótce stan liczebny kadry nauczycielskiej wzrósł i w roku 1924 wynosił 11 osób. Grono nauczycielskie w dniu 31 października 1924r. stanowili:
• Kaczorowski Antoni
• Gudzówna Maria (od 1 grudnia 1921r.)
• Gollenhofer Irena (od 1 września 1923r.)
• Hołdzianka Aniela (od 16 października 1923r.)
• Likowska Stefania (1 listopada 1920r.)
• Bątkiewicz Tadeusz
• Bator Franciszek
• Bączkowski Wacław
• Maleszkówna Stanisława
• Jasińska Wanda
• Zieliński Władysław
Przed rokiem 1924 w szkole nauczali także: Kazimiera Kubacka (od 1 listopada 1920r.), Valerius (?), Marianna Onyszkiewicz (od 16 listopada 1923r.), Zofia Münzberżanka (1920-1923), Stefania Pelczarówna (od 1921r.). Do kadry nauczycielskiej Szkoły Wydziałowej w późniejszych latach dołączyli: w październiku 1925r. Libhartówna Zofia oraz Pigłkowski (?) Józef, 20 maja 1927r. Wilczkówna Jadwiga, Michalina Mitanówna (1925-1926), Maria Skąpska (od 1925r.), Władysław Jurasz (od 1926), Mieczysław Kaczmarek (od 1926r.), Bogumiła Karczewska (od 1926r.), Helena Kierzkówna (od 1927r.), Kazimierz Gebel (od 1930r.) oraz Ludomira Bykowska ( od 1930r.).
Po roku 1930 poszczególnych przedmiotów uczyli następujący nauczyciele:
1. religia – Lemańska Agnieszka, s. Zarembianka
2. j. polski – Mistygaczowa
3. rachunki z geometrią – Stefania Beretówna
4. przyroda – Kopernowa
5. geografia – Kopernowa
6. historia – Piechowiczówna
7. rysunki – Wyderkówna
8. roboty ręczne – Szczepański
9. śpiew – Franciszka Wróblewska
10. ćwiczenia cielesne – Zielińska
11. roboty kobiece – Kopernowa, Karczewska, I. Grajówna, Z. Gembalska
Pierwszą dyrektorką szkoły wydziałowej została Stanisława Kościńska , która z dniem 6 listopada 1920r. objęła to stanowisko. Po jej odejściu do gimnazjum funkcję kierownika sprawował, od 1 kwietnia, 1925r., Antoni Kaczorowski. W roku szkolnym 1929-1930 dyrektorem szkoły został Władysław Jurasz, natomiast w następnym roku szkolnym funkcję tę sprawował Franciszek Bator. Opiekę higieniczno-lekarską nad Szkołą Wydziałową, od 1kwietnia 1925 r., pełnił dr Ozdowski.
Jeszcze na początku roku szkolnego 1921/1922 szkoła liczyła sześć oddziałów, z których połowa uczyła się w budynku miejskim dawnej „Wyższej Szkoły Żeńskiej” przy ulicy Sienkiewicza, reszta zaś w szkole ewangelickiej, ale już w 1922 r. szkoła otrzymała własny jednopiętrowy budynek przy ulicy Ogrodowej. W nowym budynku, pomimo, że był dość skromny, mieściły się cztery sale lekcyjne, pracownia fizyczna, gabinet fizyczny i gabinet przyrodniczo-geograficzny na parterze, na piętrze zaś pięć sali lekcyjnych, pokój nauczycielski i kancelaria kierownika szkoły. W roku szkolnym 1926/1927 dokonano rozbudowy gabinetu fizycznego i przyrodniczego, a w roku szkolnym 1929/1930 założono centralną pracownię fizyczną, którą oddano w opiekę kierownikowi Juraszowi. Na poddaszu budynku znajdowało się mieszkanie woźnego.
Szkoła posiadała dwie biblioteki: nauczycielską i uczniowską. W pierwszej z nich można było znaleźć podręczniki szkolne, podręczniki dla nauczycieli a także dzieła polskich i zagranicznych pisarzy. Biblioteka uczniowska podzielona została na dwa działy A i B. Działa A obejmował 145 książek dla dzieci młodszych z klas I i II. Drugi z działów posiadał 241 książek dla uczniów klas III, IV, V i VI. Funkcję bibliotekarek pełniły panie Bogumiła Karczewska dla działu A i pani Maria Kołaska w dziale B. Wyposażenie obu bibliotek pozostawiało jednak wiele do życzenia dlatego też w roku szkolnym 1926/1027 „Koło Matek” zakupiło na potrzeby biblioteki szkolnej 25 tomów.
Z rokiem szkolnym 1924/1925 Szkoła Wydziałowa przybrała charakter zupełny – sześcioklasowy z trzema klasami równoległymi. Pożegnanie pierwszych absolwentów Szkoły Wydziałowej miało miejsce 19 czerwca 1925r. o godzinie 10.00 w auli szkoły ewangelickiej. Pierwszymi absolwentami Koedukacyjnej Szkoły Wydziałowej byli:
1. Bentkowska Maria
2. Erbertówna Seweryna
3. Erbertówna Stefania
4. Gałajówna Irena
5. Helwiżanka Maria
6. Helwiżanka Teresa
7. Komorska Janina
8. Kosikówna Genowefa
9. Kozłowiczówna Adela
10. Matuszczakówna Helena
11. Płaczkówna Helena
12. Skowrońska Apolonia
13. Staniszewska Władysława
14. Góralczyk Władysław
15. Grzębowski Edward
16. Liberski Bogdan
17. Polszakiewicz Florian
W uroczystości ponad to udział wzięli: ks. prob. Niesiołowski, dyr. Gimnazjum dr Walenty Szweda, inspektor szkolny Rosochowicz oraz władze miasta.
W nowym roku szkolnym 1923/1924 do Szkoły Wydziałowej przyjęto ponad 60 uczniów, a w roku szkolnym 1925/1926 liczba uczniów zwiększyła się o 98 nowych wychowanków.
Nauka w Szkole Wydziałowej była płatna, ale początkowo tylko dla dzieci zamiejscowych, których rodzice musieli uiszczać kwartalną opłatę w wysokości 10 zł. W związku jednak z kłopotami finansowymi miasta, które pojawiły się w okresie kryzysu gospodarczego, nałożono na wszystkie dzieci opłatę wielkości 6 zł miesięcznie od jednego ucznia. Dzieci robotników płaciły 3 zł. miesięcznie, zaś uczniowie spoza Pleszewa 20 zł. kwartalnie. Według informacji z 1926r. wynika, iż opłata za zużycie materiałów w szkole nie mogła przekroczyć 40 zł. rocznie. Często jednak rodziców, z różnych powodów nie było stać na opłaty, stąd też częste prośby do dyrekcji szkoły o umorzenie opłaty.
Szkoła, oprócz działalności pedagogicznej, prowadziła również życie kulturalne, biorąc czynny udział w życiu miasta. 26 czerwca 1926 r. urządzono tu dwudniową wystawę z zakresu robót ręcznych, rysunków i nauk przyrodniczych.
Jedną z bardziej żywotnych organizacji szkolnych była, powstała w 1923r., Bratnia Pomoc. 5 grudnia 1931r. urządziła „Mikołaja” połączonego z występami muzycznymi i śpiewami. Pomimo tego, iż podarunki były nieco skromniejsze niż w latach wcześniejszych to młodzież bawiła się doskonale. Opiekunką imprezy była pani Batorowa, natomiast całość przygotowali członkowie Bratniej Pomocy z Ludwikiem Zawieją na czele.
Szkoła Wydziałowa, podobnie zresztą jak każda placówka oświatowa, miała od czasu do czasu problemy z dyscypliną w szkole. Świadczy o tym skarga, jaką w marcu 1927 r. kierownik szkoły, pan Kaczorowski, otrzymał od burmistrza miasta, w związku uczniów złym zachowaniem uczniów Szkoły Wydziałowej. Sprawa dotyczyła m.in. nieodpowiedniego zachowania uczniów wobec uczennic a także nagannego zachowania uczennic, które mają zwyczaj przesiadywać w oknie szkolnym. Ponad to z budynku szkolnego dobiegają w czasie przerw różnego rodzaju kwiki i krzyki a także często widać w godzinach przedwieczornych tańce.
Innym problemem kierownictwa szkoły był brak elektrycznego dzwonka, który zastąpiłby dotychczasowy. Nowy dzwonek, zainstalowany na korytarzach, w pokoju nauczycielskim oraz na zewnątrz budynku, byłby bardziej słyszalny zarówno dla uczniów jak i pedagogów.
Pod koniec lat trzydziestych, w związku z niską frekwencją uczniów, postanowiono szkołę zlikwidować. Nie był to jednak jedyny powód zniesienia placówki, bowiem uchwała Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z dnia 11 marca 1932r. nie przewidywała istnienia szkół, tzw. wydziałowych. Uczniowie w wieku obowiązku szkolnego, z nowym rokiem szkolnym rozpoczęli naukę w szkole powszechnej w Pleszewie lub przekazani zostali do innych placówek. Ostateczna data likwidacji szkoły to 1 wrzesień 1932 r. W związku z powyższym zarządzeniem, rodzice dzieci uczących się do tej pory w Szkole Wydziałowej wnieśli do Ministerstwa prośbę o uchylenie tego rozporządzenia lub też o umożliwienie, poprzez stopniową likwidację placówki, ukończenia nauki uczniom, którzy rozpoczęli już edukację w szkole. W ostatnim roku istnienia uczęszczało do szkoły 173 uczniów.
Siedmioklasowa Szkoła Żeńska im. Królowej Jadwigi
W 1908 r. przy ulicy Szkolnej wybudowano Szkołę Katolicką, której wcześniejszą siedzibą był budynek na rogu Rynku i ulicy Kraszewskiego. W latach 1920-1926 kierownikiem szkoły był prawdopodobnie rektor Kocimski. Co roku, z braku miejsc w dotychczasowym budynku, szkoła wynajmowała kilka sali od szkoły ewangelickiej. W roku 1923 wydzierżawiono trzy izby , natomiast w roku 1925 zajęto na cele szkoły jedna klasę.
Dekretem z dnia 4 września 1926 r. placówkę podzielono na dwie samodzielne szkoły: Siedmioklasową Szkołę Męską im. Jana Kasprowicza i Siedmioklasową Szkołę Żeńską im. Królowej Jadwigi. Zgodnie z treścią dekretu kierownictwo szkoły żeńskiej objęła, była kierowniczka szkoły wydziałowej w Ostrowie Wielkopolskim, pani Stefania Beretówna, natomiast szkołą męską pokierował pan Franciszek Bator. Istniejący inwentarz szkolny został podzielony między dwie placówki.
Siedzibą szkoły męskiej został budynek przy ulicy Szkolnej, natomiast szkoła zarządzana przez panią Beretównę mieściła się w budynku szkoły ewangelickiej przy ulicy Ogrodowej. Klasy przeznaczone na szkołę żeńską przygotowane były do użytku po reparacji okien.
Początkowo szkoła żeńska, w odróżnieniu od pozostałych placówek oświatowych, nie posiadała własnej biblioteki, mogła jednak korzystać ze zbiorów biblioteki szkoły męskiej. Wkrótce jednak biblioteka taka powstała, bowiem wiadomo, iż szkoła wypożyczała podręczniki uboższym dzieciom. W późniejszych latach oprócz biblioteki dla uczniów istniała także biblioteka dla pedagogów.
Na dzień 1 lutego 1927r. tak przedstawiał się majątek szkoły katolickiej – żeńskiej:
• ławki – 23
• kałamarze – 16
• szafy – 4
• tablice stojące – 3
• globus – 1
• obrazy do przeglądu – 42
• krzyże – 8
• obrazy narodowe – 8
• obrazy dydaktyczne – 6
• obrazy do map geograficznych i historycznych – 5
• piłka do gry – 1
• siatka – 1
• kosze do papieru – 4
• lampy wiszące – 5
• książki w bibliotece uczniowskiej – 137
• książki w bibliotece nauczycielskiej – 39.
Jeszcze w roku 1930 szkoła nie zapewniała pełnego komforty rozwoju fizycznego. Związane to było z brakiem odpowiedniego boiska dla zabaw ruchowych. W związku z zaistniałą sytuacją wniesiono prośbę o przekazanie na użytek szkoły żeńskiej, a także istniejącej jeszcze wydziałowej, dwóch ogródków przylegających do szkół. Dwa lata później, Szkołę Wydziałową zlikwidowano, a budynek szkoły wraz z dziedzińcem przekazano szkole żeńskiej. W ten sposób szkoła uzyskała boisko do ćwiczeń bez potrzeby likwidacji ogródków.
W roku szkolnym 1931/1932, kiedy już zlikwidowano przy ulicy Ogrodowej szkołę ewangelicką, Siedmioklasowa Szkoła Żeńska składała się z pięciu równoległych oddziałów. Do szkoły uczęszczało wówczas 425 dzieci, zaś budynek szkoły liczył 11 sali.
W ciągu następnych lat liczba uczniów pobierających naukę znacznie wzrosła i w roku szkolnym 1938/1939 wyniosła 764 dzieci. Szkoła przy ulicy Ogrodowej nie była jednak w stanie pomieścić tak dużej liczby wychowanków, dlatego też 59 uczniów uczyło się w budynku szkolnym Nowej Wsi. W sumie na 15 oddziałów było 13 klas. Dodatkowo sale w budynku po Szkole Wydziałowej były zbyt szczupłe, gdyż na jednego ucznia przypadało ok. 0,85 m2.
Według danych z 1938 r. większość dzieci uczących się szkole nr 2 była pochodzenia rzemieślniczego lub robotniczego.
Istotnym problemem dla kierownictwa szkoły żeńskiej i istniejącej jeszcze wydziałowej był hałas dobiegający z ulicy, a także niebezpieczeństwa wynikające z nadmiernej ilości samochodów poruszających się po ulicy Ogrodowej, stąd prośba o ograniczenie ruchu kołowego w okolicach szkół od 8.00 do 13.00.
Z dniem 15 listopada 1937r. Siedmioklasową Publiczną Szkołę Powszechną nr 2 im. Królowej Jadwigi w Pleszewie przemianowano na Publiczną Szkołę Powszechną III stopnia.
Szkoła ewangelicka
Oprócz dwóch wyżej wymienionych placówek oświatowych przy ulicy Ogrodowej, działała również szkoła ewangelicka.
Z dniem 1 października 1921 r. kierownikiem szkoły ewangelickiej został pan Paweł Knispla. Wśród grona pedagogicznego znaleźli się m.in.: pani Hildegarda Jost(1 XI 1922 – 23 XII 1923), pan Hirsch(1 XI 1922 – 1 I 1924) i nauczyciel religii pan Alfons Eckert. Była to placówka trzyklasowa z sześcioma równoległymi oddziałami. Szkoła mieściła w I budynku dzisiejszego ZSP nr 2 i liczyła jedenaście klas w tym aulę. Ponad to szkoła dzierżawiła niektóre sale na potrzeby szkół: żeńskiej, wydziałowej i dokształcającej. W czasie od 1 I 1926 r. do 31 XII 1926 r. dochód z tego zakresu wyniósł: dzierżawa ze szkoły katolickiej – 480 zł., ze szkoły dokształcającej – 600 zł. i ze szkoły wydziałowej 180 zł. Dodatkowo z auli szkoły korzystały nieodpłatnie pleszewskie chóry Lutnia i Harmonia. Placówka podlegała gminie ewangelickiej, ale do jej utrzymania zobowiązani byli również żydzi i katolicy. Z dniem 1 lipca 1930 r. szkołę ewangelicką zlikwidowano, a istniejący inwentarz szkolny przekazano szkole żeńskiej.
Lata okupacji
W czasie II wojny światowej „Dwójkę” przekształcono w niemiecki szpital wojskowy. Tymczasem od roku 1940 władze niemieckie zaczęły organizować dla dzieci polskich specjalne szkoły niemieckie, o bardzo niskim poziomie nauczania. Dzieci miejscowe musiały uczęszczać do szkół w pobliżu Pleszewa np. do Nowej Wsi, Kowalewa, Zielonej Łąki i Propokowa. Pomimo to dzieci i młodzież pleszewska aktywnie włączyła się w działalność ruchu oporu, którego jedną z form było tajne nauczanie. W okręgu pleszewskim początkowo konspiracyjna edukacja miała charakter indywidualny, dopiero później zaczęły powstawać tajne komplety. Inicjatorką konspiracyjnego nauczania była Joanna Grygielówna, która rozpoczęła swą działalność w połowie listopada, 1939 r. Wkrótce dołączyli do niej Franciszek i Irena Batorowie. Z czasem konspiracyjne nauczanie podjęło 13 innych nauczycieli, a wśród nich znaleźli się pedagodzy uczący przed lub po wojnie w „Dwójce”: Stefan Belak, Ludwika Janasik, Kazimiera Kubacka, Agnieszka Lemańska, Franciszka Wróblewska, Weronika Wróblewska.
Powojenne pięćdziesięciolecie
Po zakończeniu II wojny światowej, wznowiono działalność koedukacyjnej szkoły podstawowej przy ulicy Ogrodowej, która aż do roku 1952 nosiła imię Królowej Jadwigi. Po odzyskaniu niepodległości do roku 1948 obchodzono w dniu 15 października jej święto. Ponownie patronką szkoły Królowa Jadwiga została dopiero 21 czerwca 1991r. „Na podstawie zarządzenia nr 36 Ministerstwa Edukacji Narodowej z dnia 31 maja 1989 r. w sprawie nadawania szkołom i innym palcówkom – oświatowo – wychowawczym imienia patrona, sztandaru i godła szkolnego – w uznaniu osiągnięć w pracy dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej – w imię tworzenia postępowej i patriotycznej tradycji szkoły Kuratorium Oświaty i Wychowania w Kaliszu nadaje Szkole Podstawowej nr 2 w Pleszewie imię Królowej Jadwigi.” Tuż po wojnie szkołą kierowała aż do roku 1950 Stefania Beret. Po niej funkcję tę objął Wojciech Budasz , który z krótką przerwą sprawował ją do roku 1974. W czasie tej krótkiej przerwy, spowodowanej prawdopodobnie chorobą kierownika stanowisko to pełnił przez kilka miesięcy roku 1967 Stefan Belak. W latach 1974-1990 dyrektorem szkoły był Jerzy Kieliba, którego na tym stanowisku zastąpił Damian Janowski. Dwa lata później tj. w roku 1992 dyrektorem szkoły została Alicja Sobkowiak.
Powojenne kierownictwo szkoły za główny cel postawiło sobie odnowienie placówki. W roku 1947 budżet szkoły zamknął się kwotą 458 246 zł z czego 2 000 zł przeznaczono na reparacje światła, 15 000 pochłonął kredyt na zakup sprzętów i przyborów do pracowni przyrodniczej oraz 45 000 zł wykorzystano na odnowienie klas.
W czasie zebrania, które odbyło się 24 czerwca 1949r. po przewodnictwem Franciszka Batora, ustalono, iż szkoła nr 2 zostanie rozbudowana poprzez przedłużenie istniejącego budynku i dobudowanie skrzydła mieszczącego siedem klas, pracowni, gabinetu, świetlicy, biblioteki oraz sali gimnastycznej z umywalnią i szatnią. Zwrócono również uwagę na fakt, iż szkoła nie posiada centralnego ogrzewania.
W kolejnych latach, potrzeby szkoły nie kurczyły się, wręcz przeciwnie potrzebne były kolejne remonty, ale bieżące reparacje starano się szybko przeprowadzać. W roku 1950 lista koniecznych napraw i zakupów obejmowała: naprawę i przestawienie pieców, malowanie sal szkolnych, naprawę szyb w toaletach, naprawę ławek, zakup krzeseł na aulę, dwóch stołów, czterdziestu taboretów, sześciu tablic, czterech tablic ruchomych, postawienie nowego płotu dookoła ogrodu szkolnego i dziedzińca budynku nr 2, remont okien w auli, przeprowadzenie światła do toalety chłopców – która znajdowała się w budynku nr 2, założenie listew – celem powieszenia pomocy naukowych, reparację dachu i zakup 22 portretów Marszałka Polski.
Dnia 21 lutego 1948 r. szkoła została zradiofonizowana.
Wydaje się, że najistotniejszym problemem szkoły był jednak brak centralnego ogrzewania. Kwestię tę poruszano przy każdej możliwej okazji, ale widocznie nie była to najistotniejsza potrzeba skoro sprawa ta ciągnęła się przez długie lata i zakończyła się pomyślnie dopiero w latach sześćdziesiątych. Pod koniec tego okresu szkoła posiadała: 2 telewizory, 4 radia, zestaw map oraz pomoce naukowe do matematyki i fizyki.
Według informacji, które udało się zebrać ze świadectw wynika, iż w latach 1945-1948 poszczególnych przedmiotów uczyli: język polski – Helena Hellonowa, Gabriela Kowalczykiewicz, religia – ks. Czesław Kurzawski, Agnieszka Łemańska, matematyka – Stefania Beret, Bogumiła Karczewska, Koperny, Zieliński, przyroda – Zielińska, roboty ręczne – Gabriela Kowalczykiewicz, Szadzińska-Janasik, śpiew – Franciszka Wróblewska, język francuski – Stefania Likowska.
W tym miejscu warto wspomnieć, iż 17 lutego 1993 r. nauczycielka języka polskiego pani Helena Hellonowa obchodziła swoje 90-lecie. Uroczystość z okazji tego pięknego jubileuszu odbyła się na auli szkolnej, gdzie dla szanownej jubilatki uczniowie klasy III a wraz z wychowawczynią Krystyną Rorot przygotowali program artystyczny. Nie mogło zabraknąć oczywiście pani dyrektor Alicji Sobkowiak, która wręczyła pani Helenie bukiet storczyków.
Liczba nauczycieli uczących w Szkole Podstawowej nr 2 w Pleszewie w latach 1945-1960 wzrosła do 28, a w ciągu kolejnych 30 lat powiększyła się niemal dwukrotnie i w roku szkolnym 1992/1993 wynosiła 51 pedagogów.
Do roku 1966 szkoła funkcjonowała jako placówka siedmioklasowa , jednak tuż po wojnie w roku szkolnym 1947/1948 celem wyrównania braków edukacyjnych otwarta została dodatkowa klasa. Dodatkowo w szkole przy ulicy Ogrodowej od 1953 roku działała Wieczorowa Szkoła dla Pracujących.
Powojenna szkoła borykała się z wieloma problemami. Jednym z nich był poziom nauczania. Jak już wyżej stwierdziłam, dla wyrównania braków w nauczaniu – spowodowanych wojną – powołano specjalną dodatkową klasę. Również wyniki edukacji wskazują na to, iż był to istotny problem. W analizie sprawozdania z 16 lutego 1955r. czytamy, że poziom szkół podstawowych spadł, co szczególnie widać na przykładzie szkoły nr 1. Nieco lepsze wyniki uzyskała szkoła nr 2, choć i tu stwierdzono wysoki procent ocen niedostatecznych.
Po wojnie działalność swą w Szkole Podstawowej nr 2 wznowiła biblioteka i świetlica szkolna. Pierwsza z nich usytuowana była na parterze budynku I, świetlica zaś ze stołówką mieściła się w podziemiach budynku II. Tam też wydawane były kawa i herbata, które dzieci spożywały w czasie przerw śniadaniowych.
W okresie powojennym biblioteka, pod kierownictwem Wandy Piechowiczówny, udostępniała swe zbiory zarówno dzieciom jak i pedagogom. Na lata sześćdziesiąte przypada okres dość prężnej działalności biblioteki. W tym czasie księgozbiór był dostępny codziennie w godzinach od 8.00 do 16.00, za wyjątkiem sobót i niedziel. Dzieci uczęszczające na zajęcia w godzinach przedpołudniowych korzystały ze zbiorów w czasie przerw, natomiast wszyscy wychowankowie ze zmiany po południowej użytkowali je przed zajęciami. Oprócz biblioteki młodzież korzystała również ze zbiorów czytelni, gdzie oprócz lektur szkolnych i innych pozycji książkowych można było znaleźć także czasopisma. Dodatkowo placówka organizowała wieczory i kursy czytelnicze, w czasie, których uczestnicy otrzymywali nagrody fundowane przez komitet rodzicielski. Szkoła w tamtym okresie zaopatrywała również uczniów w podręczniki. Z posiadanych informacji wiadomo, iż w roku 1966 jedyne trudności wynikły z braku dostatecznej ilości książek dla klas III. W latach późniejszych biblioteką kierowały m.in. Maria Briske i Marzena Rutczak.
Zajęcia w świetlicy w drugiej połowie lat sześćdziesiątych prowadziła w godzinach od 8.00 do 16.00 pani Chmielewska. Świetlica czynna była w tych godzinach od poniedziałku do piątku, natomiast w soboty działała od 8.00 do 14.00. Z placówki korzystało w 1969r. 45 dzieci.
Wychowankowie szkoły korzystali również ze stołówki szkolnej, którą w roku 1965 opiekował się pan Ratajczyk. W tym czasie z posiłków obiadowych korzystało 40 dzieci, a odpłata uzależniona była od zarobków rodziców. Prawdopodobnie ze względu na brak miejsca dzieci spożywały posiłki w dwóch turach. Jedynym zastrzeżeniem był fakt, iż stołówka nie była ogrzewana, co było efektem trudności personalnych szkoły. Oprócz obiadów wszyscy uczniowie za 5 zł. otrzymywali kawę i herbatę. W roku 1967 przeprowadzono remont jadalni, ale oprócz tego stwierdzono niewystarczającą ilość talerzy, szklanek, niektórych garnków, łyżek i widelców. W następnym roku szkolnym 1968/1969 akcją dożywiania objętych zostało 35 dzieci, przebywających w świetlicy. Stawka dzienna posiłku wynosiła 2,66 zł. z tym, że rodzice zobowiązani byli do dziennej dopłaty w wysokości 1 zł. W tym czasie posiłki wydawane były raz dziennie o godzinie 12.30, a obiad składał się zasadniczo z jednego dania mięsnego lub zupy.
Jeśli chodzi o opiekę medyczną w okresie powojennym to na stałym etacie zatrudniona była higienistka, dodatkowo placówka posiadała nadzór dentystyczny. Ze względu na fakt, iż szkoła w omawianym czasie nie zatrudniała lekarza, przydzielona została do szpitala powiatowego.
Szkoła oprócz działalności oświatowej angażowała się również w życie sportowe uczniów Szkoły Podstawowej nr 2, biorąc udział w wielu imprezach. Na przełomie roku szkolnego 1966/67 w parku przyszkolnym zorganizowano lodowisko a na terenie boiska tory saneczkowe. Szkoła rokrocznie przyjmowała nowe rzesze wychowanków. Ich liczba tak bardzo wzrosła, że sale szkoły przy ulicy Ogrodowej okazały się niewystarczające. W związku z tym pan Budasz 12 maja 1955r. wysunął wniosek o urządzenie klas w budynku szkolnym Nowej Wsi. Wówczas pojawił się problem zamieszkujących tam pana Tanansia i Lubańskiego.
1 lutego 1957r. złożono wniosek do Prezydium Powiatowej Rady Narodowej Wydział Oświaty o inwestycję na budowę nowej, trzeciej szkoły w Pleszewie. Budowa takiego obiektu rozwiązałaby problem nadmiaru wychowanków, którzy i tak zmuszeni są do nauki na trzy zmiany. Efektem tych starań był szkoła nr 3, którą oddano do użytku z początkiem 1964r. W związku z powstaniem nowej szkoły część uczniów ze szkoły nr 2 przekazano pleszewskiej „trójce”.
Postanowiono ponadto, że względu na rozwój gospodarczy miasta, wybudować nową szkołę w rejonie ulicy Pomorskiej, niestety plany te zakończyły się niepowodzeniem. Ponownie problem ten powrócił po roku 1975, jednak ograniczone środki finansowe kuratorium oświaty nie pozwoliły jednak na podjęcie decyzji o poprawie bazy dydaktycznej w Pleszewie. Wówczas ówczesny dyrektor Szkoły Podstawowej nr 2 Jerzy Kieliba podjął starania o rozbudowę szkoły. Miał nadzieję, że w ramach zobowiązań turniejowych „Banku 440” budowa zostanie przyjęta jako zadanie własne do realizacji. Proponowano dobudowę jednego obiektu bądź też zakupienie „pawilonu namysłowskiego”. Próbowano również pozyskać poparcie władz kuratoryjnych. Niestety, nie otrzymano stosownych środków finansowych. Szkoła starała się sama rozwiązać problemy bazy lokalowej. Przygotowano wstępną dokumentację, zaczęto zbierać deklaracje rodziców gotowych wesprzeć finansowo budowę. Zawiązał się Komitet Rozbudowy Szkoły. Na boisku pojawiły się sterty cegieł. Z biegiem czasu zostały one przekazane do innych placówek oświatowych.
W latach 90-tych poszukiwano nowych środków zaradczych. Pomimo tego, iż radni II kadencji, Zarząd i burmistrz, pan, Piotr Hasiński, zdecydowali się wybudować oczyszczalnię ścieków, poważnie rozważano remont kapitalny obydwu budynków „Dwójki”. W tym czasie dzieci miały się uczyć w obiekcie, który należało zakupić. Przygotowano wstępny plan dostosowania pawilonu do potrzeb szkoły. Niestety, władze kuratoryjne odmówiły pomocy finansowej. Temat rozwiązania problemów lokalowych naszej szkoły, po raz kolejny, znalazł się w programach wyborczych kandydatów na radnych III kadencji. Po ukonstytuowaniu się nowej Rady Miejskiej i władz miasta przyszedł czas realizacji programów przedwyborczych. 15 października 1997r. podczas spotkania z okazji Święta Szkoły pan Marian Adamek, Burmistrz Miasta i Gminy Pleszew, przyrzekł nauczycielom poprawę warunków nauczania. Chyba był to najwyższy czas na podjęcie takiej decyzji, ponieważ już w roku szkolnym 1993/1994 814 wychowanków uczyło się w 17 izbach lekcyjnych. Na sesji Rady Miejskiej 8 czerwca, 1998r. burmistrz poddał pod głosowanie decyzję o rozbudowie placówki oświatowej przy ulicy Ogrodowej. Obradom przewodniczył Mieczysław Kołtuniewski, który w niezwykle sugestywny sposób poparł oficjalny wniosek burmistrza. Ku wielkiemu zadowoleniu Przyjaciół Pleszewskiej Dwójki rajcy miejscy jednogłośnie podjęli uchwałę. Cała społeczność szkolna z radością przyjęła tę wiadomość. Uczniowie uznali, że nowy gmach będzie pomnikiem miasta dla uczczenia
nowego tysiąclecia.
Szkoła w XXI wieku
Ostatnie pięć lat w „dwójce” upłynęło pod znakiem reformy szkolnictwa i rozbudowy placówki. Reforma 1999 r. wprowadziła istotne zmiany w systemie nauczania. Przede wszystkim szkołę podstawową uczniowie kończą po klasie VI, by następnie kształcić się dalej w trzyletnim gimnazjum. W związku z tym skrócono czas nauki w szkole średniej do lat trzech. W 1999, decyzją Rady Miasta i Gminy Pleszew, Szkoła Podstawowa nr 2 weszła w skład Zespołu Szkół Publicznych nr 2. Tuż po otwarciu nowej szkoły w 2001 r., w skład ZSP nr 2 wchodziły: Gimnazjum, Szkoła Podstawowa im. Królowej Jadwigi, Szkoła Podstawowa i Przedszkole w Brzeziu oraz Szkoła Filialna przy SP ZOZ. Taki stan istniał do roku 2002, kiedy likwidacji uległa szkoła przyszpitalna.
„W nowe tysiąclecie, w nowych murach” – taki cel przyświecał projektowi „Dwójka 2000”. Spośród kilku rozwiązań architektonicznych wybrano projekt firmy „Wodniczak & Wodniak” z Ostrowa Wielkopolskiego. Całość prac budowlanych powierzono firmie budowlanej „TECHMA-SPRZĘT” z Ostrzeszowa, której właścicielami są Krzysztof Ćwikła i Krzysztof Piwoń.
Prace budowlane rozpoczęto 25 kwietnia 2000 r. Kierownikiem robót został Antoni Saper. Ze strony władz samorządowych głównymi inspektorami nadzoru budowy byli Irena Sobisiak i Paweł Tanaś. W środku miasta, przy niezwykle utrudnionym dojeździe, praktycznie bez placu budowy, bez rozgardiaszu, bez pokrzykiwań zaczęły rosnąć nowe mury. Pogoda sprzyjała, więc jeszcze w grudniu można było prowadzić roboty dekarskie. Takim tempem i samą organizacją budowy zaskoczeni byli chyba wszyscy mieszkańcy miasta.
29 września 2000 odbyła się uroczystość poświęcenia aktu erekcyjnego i kamienia węgielnego przez Biskupa Kaliskiego Stanisława Napierałę. W dniu następnym tj. 30 września o godz. 15.00, w obecności wielu znamienitych gości, uczniów, nauczycieli, rodziców i absolwentów, został wmurowany kamień węgielny w postaci fragmentów schodów, którymi przez dziesięciolecia uczniowie i nauczyciele wchodzili do jednego ze starych budynków. Pod nim wmurowano jeszcze cegłę pochodzącą z zakupów przy okazji jednej z poprzednich prób rozbudowy szkoły dla upamiętnienia tych długotrwałych wysiłków. Obchody tej uroczystości wiązały się Kongresem Eucharystycznym powiatu pleszewskiego. Akt erekcyjny odczytał absolwent szkoły Tomasz Krakowski. Swoje podpisy pod nim złożyli: Krystyna Rybacka, Renata Szynalska, Marek Wagner, ks. Józef Maciorek, ks. Eugeniusz Nowak, pani dyrektor Alicja Sobkowiak. Ponadto, wg Szkolnej Kroniki Budowy, aktu wmurowania kamienia węgielnego dokonali: Przewodniczący Rady Miejskiej Mieczysław Kołtuniewski, Burmistrz Miasta i Gminy Pleszew Marian Adamek, Ksiądz Kanonik Józef Maciołek, Wicemarszałek Województwa Wielkopolskiego Kazimierz Kościelny, Dyrektor Delegatury Wielkopolskiego Urzędu Wojewódzkiego Włodzimierz Muth, Radny Sejmiku Województwa Wielkopolskiego Edward Horoszkiewicz, Wizytator Kuratorium Oświaty Marzena Bierła, Zastępca Burmistrza Miasta i Gminy Pleszew Czesław Skowroński, w imieniu nauczycieli – zasłużony pedagog Krystyna Rorot, w imieniu Samorządu Uczniowskiego Magdalena Nowaczyk, przedstawiciele Rady Rodziców Andrzej Kubiak i Andrzej Wojtkowiak, właściciel firmy TECHMA-SPRZĘT Krzysztof Ćwikła oraz kierownik budowy Antoni Sauer.
30 września 2000 wydano okolicznościowy folder z wpisanym tekstem aktu erekcyjnego oraz pamiątkowymi zdjęciami rejestrującymi etapy budowy. W czasie uroczystości mury szkoły wznosiły się ponad dwie kondygnacje. Budowa łącznika przy Szkole Podstawowej nr 2 w Pleszewie trwała szesnaście miesięcy i pochłonęła 5,2 ml złotych. Pieniądze pochodziły z budżetu miasta z obligacji komunalnych oraz z dotacji funduszu ochrony środowiska.
Uroczystość oddania do użytku nowej części szkoły oraz boiska sportowego, zaplanowana na 1 września 2001r. rozpoczęła się Mszą Świętą w intencji szkoły i uczniów, którą w kościele p.w. Matki Boskiej Częstochowskiej odprawił ksiądz kanonik Józef Maciołek. Podczas nabożeństwa poświęcono krzyże do klas. Orszak, który wyruszył w drogę spod kościoła prowadziła patronka szkoły Królowa Jadwiga w asyście czterech paziów. Podczas pochodu przygrywała kapela „Pleszewioki”. Korowód przeszedł ulicami Poznańską i Łąkową. Na dziedzińcu szkoły zebrało się wielu gości. Przybyli samorządowy, parlamentarzyści, budowlańcy, uczniowie, nauczyciele, rodzice i absolwenci placówki. Dyrektor Alicja Sobkowiak podziękowała zarządowi miasta z dotrzymanie obietnicy, przystąpienia do rozbudowy szkoły i doprowadzenie inwestycji do końca. Wstęgę przecięli: burmistrz Marian Adamek, odpowiedzialny za pleszewskie szkoły podstawowe i gimnazjalne, wiceburmistrz Czesław Skowroński, przewodniczący Rady Miejskiej Mieczysław Kołtuniewski oraz dyrektorka Szkoły Alicja Sobkowiak, która następnie zaprosiła zgromadzonych do wnętrza. Przygotowanie uroczystej akademii wymagało olbrzymiego wysiłku ze strony wszystkich pracowników szkoły. Dzięki temu można było, zgodnie z przewidywanym czasem, przystąpić do następnego punktu – Biesiady Królewskiej. Olbrzymi szwedzki stół rozciągał się w sali jadalnej i świetlicy. Największe wrażenie zrobiła jego część estetycznie wystylizowana na chłopską spiżarnię, gdzie wszystko było w glinianych naczyniach, koszykach, słoikach, leżało na płóciennych serwetach lub wisiało na hakach. Cały ten poczęstunek możliwy był dzięki zabiegom Rady Rodziców oraz uczynności lokalnych producentów i różnych firm szerokiego kręgu Przyjaciół „Dwójki”. W ogóle, koszty związane z uroczystościami poświęcenia kamienia węgielnego oraz otwarcia nowego gmachu nie obciążyły budżetu miasta. Tak zaowocowała konsekwentność Balów Królowej Jadwigi. Główny wykonawca inwestycji, firma „Techma- Sprzęt” z Ostrzeszowa, ufundowała placówce komputer. Drugi szkoła otrzymała od przedsiębiorstwa „Sanbud”, która buduje w Pleszewie sieć gazową. Włodzimierz Markiewicz przekazał telewizor i magnetowid. Sponsorzy ufundowali szkole także: zegary, ścienne, rzeźby, dodatkowy sprzęt grający, ozdoby wnętrz. Goście sprezentowali bibliotece szkolnej słowniki i książki. W nowym budynku, przeznaczonym dla straszaków z podstawówki, znalazło się 12 przestronnych klas, stołówka, jadalnia, świetlica, hol, pomieszczenia dla dyrekcji, pielęgniarki i administracji szkoły. W podziemiach szkoły usytuowano szatnię dla uczniów. Pomimo iż budynek oddano do użytku na początku września uczniowie przez ponad dwa miesiące korzystali z stołówki w starym skrzydle, ponieważ w nowej trwały prace wykończeniowe. Nowa jadalnia może pomieścić jednorazowo 120 uczniów. Po raz pierwszy dzieci jadły w niej posiłek 21 listopada 2001r. w środę. Stołówka kosztowała prawie 100 tys. Dziennie stołówka wydaje 250 obiadów w tym 180 obiadów dla dzieci. W styczniu 2002 r. dzieci płaciły za obiad 1,60 zł. natomiast siedemdziesięcioro za posiłki nie płaci.
W roku szkolnym 2000/2001 szkoła Telekomunikacja, MEN podpisały w dniu Edukacji Narodowej list intencyjny w sprawie pomocy szkołom w dostępie do Internetu. Projekt początkowo objął gimnazja w ramach realizowanego przez MEN programu „ Pracownia internetowa w każdym gimnazjum”. TP S.A. zapowiedziało także, że szkoły będą mogły korzystać z dodatkowych połączeń za symboliczną złotówkę. W efekcie powyższego nasza pracownia komputerowa wzbogaciła się o nowe komputery, skaner oraz drukarkę. W kolejnym roku szkolnym także biblioteka ZSP nr 2 wzbogaciła się o komputer, który ofiarowała Fundacja Haliny Marszał-Sroczyńskiej, współwłaścicielki firmy „Hellena”.
W tym, jakże ważnym dla szkoły i środowiska lokalnego, pięcioleciu szkołą kierowała pani Alicja Sobkowiak. Istotne zmiany nastąpiły na początku tego roku. Pani Sobkowiak objęła stanowisko kierownicze w Biurze Obsługi Szkół Samorządowych, natomiast funkcję dyrektora placówki, aż do wyłonienia nowego przez konkurs pełni pan Paweł Kołodziejski, wice dyrektor szkoły. W roku szkolnym 2002/2003 szkoła zatrudniała 75 nauczycieli, z tego 45 w szkole podstawowej, 24 nauczycieli w gimnazjum i w szkole filialnej w Brzeziu 6.
Rok szkolny 2001/2002 przyniósł istotne zmiany w szkole, bowiem 6 czerwca 2002 r. nadano Gimnazjum imię Królowej Jadwigi w Pleszewie. Płaskorzeźbę z popiersiem królowej poświęcił tego samego dnia biskup kaliski Stanisław Napierała. Warto również wspomnieć, iż w tym roku szkolnym plebiscyt na ulubionego nauczyciela ziemi pleszewskiej, zorganizowany przez „Życie Pleszewa” wygrała nauczycielka naszej szkoły pani Czesława Lisowska, która w nagrodę pojechała do Pragi. Po zakończeniu roku, 22 czerwca 2002 r. panią Czesławę spotkał kolejny zaszczyt, a mianowicie jej klasa rocznik 1982 zorganizowała po 20 latach zjazd.
Co roku, od połowy lat dziewięćdziesiątych pan dyrektor Paweł Kołodziejski organizuje, w okolicach października – listopada, złaz, którego celem jest uczczenie Święta 11 listopada. W roku szkolnym 2000/2001 uczestniczyło w nim blisko 130 osób. Szkoła uczestniczy także rok rocznie: we wrześniu w Sprzątaniu Świata, w kwietniu w Dniu Ziemi a także w Dniach Pleszewa, organizowanych w czerwcu. Dnia 8 czerwca szkoła obchodzi święto patrona szkoły – św. Jadwigi Królowej. Z tej okazji odbywa się uroczysta msza święta a także uroczystość w auli szkolnej. Każdego roku w maju rusza „szkoła pod chmurką”. Wicedyrektor Paweł Kołodziejski przenosi się do Gołuchowa a wychowawcy ze swoimi klasami dojeżdżają na dwudniowe biwaki. W lesie nad jeziorem dzieci uczą się realizując zalecane przez ministerstwo edukacji ścieżki przedmiotowe, śpią pod namiotem, pływają na pontonach, sami przygotowują posiłki. W poprzednich latach, oprócz konkursów przedmiotowych, w szkole odbyły się: Konkurs na Najpiękniejszy Jesienny Bukiet dla Królowej zorganizowany przez świetlicę, Konkurs na Najpiękniejszą Kartkę Bożonarodzeniowa, Szkolny Konkurs Ortograficzny, Konkurs Recytatorski, Konkurs Wiedzy o Wielkopolsce, Konkurs Recytatorski Twórczości Adama Mickiewicza, Konkurs Pięknego Czytania, Konkurs Ekologiczny.
Lista imprez sportowych, w których uczestniczy szkoła w ostatnich latach przedstawia się następująco: Ogólnopolski Turniej Kręglarski Dzieci i Młodzików, Bieg Przełajowy Żaków, Wielobój sprawnościowy, Powiatowe Mistrzostwa Szachowe, Turniej Halowej Piłki Nożnej, Szkolny Turniej Piłki Siatkowej, Turniej w Aerobiku Grupowym, Szkolny Czwórbój Lekkoatletyczny, Szkolny Turniej Piłki Siatkowej, Turniej Pleszewskich Drużyn Podwórkowych, Mistrzostwa Rejonu Kaliskiego w Piłce Koszykowej, Powiatowe Indywidualne Mistrzostwa w Lekkiej Atletyce.
Magdalena Kaczmarek
